Dag 10: Varanasi, de heilige stad.

Tijdens mijn laatste dag Khajuraho had ik een "safari" gemaakt (met een tuk tuk over zandpad door het bos) met een "echte" safari gids (man met legerprint jasje en blauwe teenslippers die mij wist te vertellen dat ik naar een aap keek). Maar goed daar was de prijs ook naar (zelf beslissen wat voor donatie je aan de gids gaf) en zoals ze in India zeggen 'je moet een gegeven koe niet in de bek kijken' nam ik er vrede mee en had ik toch nog wat dieren gezien die je in Nederland niet zult zien in het wild. Even opfrissen in het hotel en de spullen pakken voor een 12 urige reis naar Varanasi. Op het treinstation zag er dat er een aantal koeien over het spoor liepen en niemand het de moeite waard vond om deze er af te jagen. Met lichte vertraging starte ik aan mijn treinreis. Ik ontmoette leuk gezelschap, uit de heilige stad zelf, waar ik het eerste deel van de reis mee gepraat had en waar er vragen over en weer gingen over de gewoontes in hen of mijn land. Toen iedereen besloot zijn "bed" op te zoeken kroop in weer mijn plank op dat bijna tegen het plafond zat (ik had weer het boenste bed). Met een slapeloze nacht kwam in rond 6:00 aan bij mijn hotel waar het nu al of nog steeds warm was. Met de ventilator aan en op de achtergrond het geluid van de stad probeerde ik wat uurtjes slaap in te halen. Nadat ik deels gelukt was besloot ik mezelf bij elkaar te rapen en de hitte te trotseren op zoek naar voedsel. Dit zijn altijd korte zoektochten aangezien de eettentjes in grote getalen vertegenwoordigd zijn. De keuze was gevallen op een restaurantje met wat leuke zithoekjes van bamboo achter in een tuin vlak bij het hotel. Met een te volle buik besloot ik een wandeling te maken langs de heilige rivier. Na een stuk gelopen te hebben besloot ik in de schaduw plaats te nemen om te aanschouwen wat er allemaal plaatvond. De bekende verhalen van mensen die baden en kleren wassen in de rivier klopte allemaal. Na de zitpauze besloot ik van de rivier meer het centrum in te lopen en zo de ronde naar het hotel af te maken. Nog steeds wat ongemakkelijk als een koe of stier dicht langs me passeerde (hoe groter de hoorns hoe ongemakkelijker) maakte ik mijn weg door de smalle straten. Ik besloot even rustig een boekje te lezen op het dakterras van het hotel. Vanaf het dakterras heb ik nog een tijdje gekeken naar een groep jongeren die cricket speelde. Het blijft toch een iets minder spectaculaire vorm van honkbal in mijn ogen al zal ik dat hier nooit uitspreken. Rond zonsondergang begon er wat meer leven te ontstaan langs de rivier en heb ik nog even gezeten op de trappen langs de ganges waar optredes en muziek was. De verhalen over mensen die verbrand worden aan de rivier heb ik ook van ver mogen aanschouwen. In de verte was in het donker meerdere branden langs de rivier te zien. Al met al een mooie plek om eens rustig plaats te nemen en om je heen te kijken want we gebeurt genoeg.